Bulutlar üstümde ağlarken yollarım çoktan çamurluydu.
Bir virgül koydum hayatımın yirmili yaşlarına.
Oysa zaman mefhumunu çoktan yitirmiş bir derviştim ben.
Alıp veremediğim bir şeyler vardı akrep ve yelkovanla,altın renginde, sinir bozan o saatin sarkacıyla.
Kıskanırdım belki, hayallerdim kendimi;ben sallanırdım sarkacın yerine, o izlerdi beni uzaktan.
Nefes alarak öldüm ben, benim hikâyem böyle başlar.
Öldüm, zamanla öldüm… Zamansız öldüm.
Beni öldürenleri saysam, önce yerdeki karıncalardan başlardım,sonra tüyü bitmemiş yetim çocuktan devam ederdim.
Nihayetinde zamansız biriyim, vaktimin fatihiyim.
Ellerime kendi ellerimle vurdum kelepçeleri.
Kalemiyle konuşan ben, bir bir kırdımelime değmiş tüm kalemleri.
Şimdi tırnaklarımla kazıyorum kelimelerimi;mürekkebim kanım, kağıdım duvarlar…Ben kendimi bildim bileli çok suskun bu duvarlar.
Ah, o kıskanç duvarlar! Boyumu aşmış duvarlar!
Şimdi yoldaşım, candaşım, her şeyim onlar.
Öylesine sessiz, öylesine mahsun dostlar.
Ah, o duvarlar! Ah, o duvarlar! Ah, o duvarlar!
Bir tek beni asamadılar, bir tek beni alamadılar.
Bir yanıt yazın