Adalet dediler, elimde paslı bir zincir,
Hayat dediler, üstüme yıkılan duvar,
Siyaset dediler, suskunluktan bir hançer,
Ve dediler ki “Boyun eğ, böyle gelmiş böyle gider.”
Ama ben eğilmiyorum!
Ben, yamuk kefelerde ezilmiş bir sesim,
Ben, susturulmuşların yankısı,
Ben, payına hiç düşmeyen güneşi isteyen çocuktum.
Nerede benim ekmeğim, nerede benim yolum?
Kim çaldı benim yarınlarımı?
Kim yazdı bana bu kaybeden hikâyeyi?
Ve kim dedi ki kader, yalnız güçlülerin oyunudur?
İşte buradayım!
Düşmedim, susmadım, kaybolmadım!
Sizin kırık terazilerinizde tartılmam artık,
Sizin çarklarınızın dişlisi olmam!
Bırakın, gökyüzüne doğru yürüyeyim,
Bırakın, kendi yolumu kendim çizeyim,
Eğer bir isyan gerekiyorsa adil bir dünya için,
O zaman benim adım isyan olsun!
Bir yanıt yazın