İnsanoğlu unuttu,
sabahın serinliğinde içilen çayın sıcaklığını,
bir annenin sessizce saç okşayışını,
bir kedinin sokulganlığını,
rüzgârın tenine fısıldadığı masum öpücükleri…
İnsanoğlu unuttu,
yağmurun altında ıslanmayı,
avuç içindeki nasırları,
göz göze gelmenin büyüsünü,
ve bir dostun sıcacık gülüşünü…
Gökyüzüne bakmayı unuttu,
yıldızları,
hayalleri,
ve uykulara sinen masalları…
O kadar unuttu ki insan,
en sonunda,
en başında sahip olduğu şeyi de yitirdi.
İnsanoğlu sevgiyi unuttu.
Bir yanıt yazın