Duvarlardaki çıkıntılı izler gibiyim geçmişi anımsatan.
Bazen gecenin hüznüne sığınılan..
Acıya ve gözyaşlarına şahit bir duvar köşesiyim..
Acının ve gözyaşının ta kendisiyim bazı geceler..
Sığınabileceğim bir tek duvarlarım var benim,
Korktuğum vakitler güvende hissedebileceğim,
ağladığımda bana destek olabilen, mutluluğumu sakındığım duvarlarım..
Hüznüme sığınak olan duvarlarım
Şimdilerde tek tek yıkıldığını hissediyorum,
Anladım ki bana verilen tuğlalarla duvar inşa etmişim kendime, bir bakmışım verdikleri tuğlalara bile güven olmazmış..
Artık ne sığınabileceğim duvarlarım ne de limanlarım var,
sığınmak sadece buralarda mı olur?
Oysa sığınabileceğim bir tek şeyin annemin kolları olmasıydı..
Güvende hissedebileceğim tek yer babamın dizleriydi..
Artık gidecek hiçbir yerim yok.
Kimsesiz bir çocuğum..
Artık kimsesiz bir çocuk..
Merhaba
Biz Muamma,
Sanatın sınırsız dünyasında özgürce dolaşan, ifade biçimlerine kalıplar koymayan, düşünen ve üreten bir topluluğuz. Muamma, sanatın her dalına dokunarak yeni bakış açıları sunmayı, bağımsız ve özgün içerikler üretmeyi amaçlayan bir oluşumdur.
Bizim için sanat, sadece estetik bir olgu değil, aynı zamanda düşünceyi besleyen, sorgulatan ve dönüştüren bir güçtür. İşte bu yüzden, kendimizi tek bir tanımın içine hapsetmiyor, sanatın içinde özgürce var oluyoruz.
Bir yanıt yazın