Bir suskunluk var sende,
Surlarına sinmiş eski bir ağlayış gibi.
Her adımda bir gölge uzanıyor arkama,
Sanki tarih değil,
Bir öksüz çocuğun bakışıyla bakıyor bana.
Kaldırımların anlatıyor:
Gidenler geri dönmedi, bekleyenler yoruldu.
Camilerden ezan değil,
Bir zamanlar edilen duaların kırık yankısı yükseliyor.
Hiçbir şey tam değil sende,
Deniz bile sanki yarım.
Geceleri konuşmuyorsun artık,
Sadece rüzgar anlatıyor seni.
Ve o da eksik söylüyor,
Çünkü sen, hiçbir kelimeye tam sığmıyorsun.
İstanbul…
Bazı şehirler bir masal olur,
Sen bir hatırasın.
Kendinden bile silinmiş eski fakat manidar bir hatıra…
Bir yanıt yazın