Muamma.

ey gençliğin soluğu, en narin iç çekiş,
teninde rüzgarı saklayan çocuk —
gözlerinle her buluştuğumda
içimde bir mevsim yeniden yeşerirdi,
ve her sabahın ışığı seninle uyanırdı.

söyle bana, tanrıların kıskandığı neydi?
ellerimizin değdiği toprak mı,
yoksa gözlerinin bendeki yankısı mıydı?
birlikte güldüğümüz o anı,
sonsuzluğun bile içine sığdıramadım.

sonra, seni elimden alan o karanlık an geldi.
gökyüzü içimde parçalandı,
bir daha asla eskisi gibi aydınlanmadı içim.
hiçbir ezgi cesaret edemedi
kahkahaların gibi titreşmeye,
ve hiçbir çiçek
yeryüzüne uyanmadı
senin adını mor yapraklarında taşımaksızın.

oysa ben seni yalnızca sevdim —
bir tanrı gibi değil,
yücelerden seslenen bir kudretle değil,
bir ölümlünün tüm çaresizliğiyle,
ellerim titreyerek tenine uzanırken
faniliği kabullenerek.

ama kader,
ne kadar gözlerimle yakarsam da
kulağını tıkadı yakarışıma.
gökte savrulan bir kıskançlık,
görünmez bir el gibi
yıkımını getirdi üzerine —
ve sen yere düşerken,
ben göğümden bir yıldız daha kopardım
hiçbir kehanetin susturamadığı acıyla.

şimdi seni
göğün en berrak köşesine astım,
her sabah güneş senin yüzünde doğuyor,
ve her sümbülde
adının mor sessizliği büyüyor.

eğer hala çarpıyorsa sana
sesimin yankısı,
hayatla yokluk arasındaki ince ıssızlıktan,
bil ki —
içimde sana doğru uzanan o yangın,
hiçbir gövdeye sığmadı,
hiçbir zamana kök salamadı,
hiçbir yer,
bir kalbin bu denli yanmasını
taşıyamadı.

en içten duygularımla,
apollo