Muamma.

Anlatamıyorum, sadece susuyorum .Dil suskun lakin gönlüm değil işte. Ne kadar ölsemde susamıyorum kendi içinde, sürekli bağırıyorum. Ne yapsam susamıyorum, hissetmiyorum. Ağlayamıyorum eskisi gibi, ya da susamamaktan korkuyorum. Konuşmak istemiyorum. Hissettiklerimi kağıda dökemiyorum. Ben böyleyken sen benden bir şey bekliyorsun. Bekleme ne olur. Ben ben değilim çünki. Vazgeçtim benden aldıklarından, hissizleştim yaşamaktan. Ben, ben değilim artık. Senin şekillendirdiğinim sadece. Bana bırak diyorsun. Neyi mesela? Benden çaldıklarını mı bırakayım, bana veremeyeceklerini mi? Hangisini söyleyeceksin ki, söyleme artık. Biliyorsun büyüdüm ben. Eskisi gibi sanada gösteremiyorum kırgınlıklarımı. Ne kadar derinine insem o kadar boğuyorsun beni. Ara sıra izin ver tekrar boğulmak için nefes alayım ne olur. Çünki zor oluyor nefes almadan tekrar tekrar boğulmak. İzin ver ne olur. İzin ver ne olur. İzin ver bende hayal kurayım. Her defasında vurma yüzüme gerçekleri, vurma ne olur. Gel , söz veriyorum sende olacaksın hayallerimde. Gel, yeter ki gel ne olur…