“İnsanın sevilebilmesi için kendisi gibi olmaması gerekiyormuş..”
Bunu anladığım zaman biraz geç kalmıştım, insan bazen bazı şeylere geç kalabiliyor-muş..
Yaşayarak insan..öğreniyor..
Yetişemiyorum şimdi birçok şeye, yetişemediğim bu hayata geç kalıyorum. Hakikatten ne zaman böyle hisseder insan? Heyecanla yürüdüğüm o yolların sonu yokken bir sona geldiğimi hissediyorum şimdilerde..
Kendimi bunca vakit bir şeylerin güzel olacağına, yarınların umutlarına inandırırken, elimde avucumda hiçbir şeyin kalmadığını, hiçbir şeyim kalmayınca anladım. Ama hep öyle yapmadık mı? Hep buna inandırmadık mı zaten kendimizi. Geçeceğine..
Ben yanıldım, vaadettiğim umutların altında ezilirken, geçmeyeceğini bile bile inandım. Lakin öyle mecrûhum ki..inançlarımı, umutlarımı bu yanılgı altında yitirdim..
Şimdi size çekitğim acılardan söz etsem illa ki buluşuruz ortalarda, ama o kadar sonundayım ki yaşanmışlığın,sizinle acılara ortak olmadan gideceğim..
Bu hengame ortasında bir yaver değilim…
Artık yavaş yavaş sonuna yaklaştığımı hissediyorum, bu sefer gerçekten inan bana, her şeyi bitirmek için son kez içimi dökeceğim satırlara.. hiçbir şeyin önemi kalmadı benim için, ki önem arz eden hiçbir şey de yokmuş hayatımda. Her gününe yine bir şeyler ile çabalamak için uyandığım bu hayat hiçbir zaman benim olmamış, hiç bana ait değilmiş, bu yüzdenmiş hiçbir yerine ait hissetmediğim bu dünyanın hiçliğinde olmak…
Bir pencereden izlemek gibiydi hayatı yaşamak..
Kırmızı ışıkta beklerken,
etrafında akıp giden hayatlar gibi..
Yapabildiğin tek şey beklemekti
yorgun ve suskunlukla..
bekleyemeyecek kadar yorgunum
Bir yanıt yazın