Muamma.

Saatler zamanı göstermeye mahkumduZamanın huzursuzca takip edildiği dünyadaYelkovandan daha uzağa bakıyordu insanOysa Bakışlar mazlum, yetim ve sahiplenilesi olmalıydıArtık herkes renksiz bir surataVe akabindeBoş bir bakışa mankenlik yapıyorÇünkü öğretilen korku ve azaptan başka bir şey değilZalimin masum kaldığı bir ihanet bu!Masumun çocuksallaştığı zalimlerin dilinde bir fıkraŞimdi ben kime hesap sormalıyım diyor…

Öyle anların içinde bulunuruz ki bazen, saatlerce bir noktayı izler dururuz. Belki bir tavanı seyrederken belki de otobüs durağında kuru yapraklı ağaçlara bakarken..hayat işte tam olarak bazen böyle.. içinde olduğum bu durum, hissettiğim bu şeyin adı tam olarak nedir? bilemiyorum…bu zamana kadar yaşadığım her şey bir öncekine hiç benzemiyor, ve…

“İnsanın sevilebilmesi için kendisi gibi olmaması gerekiyormuş..”Bunu anladığım zaman biraz geç kalmıştım, insan bazen bazı şeylere geç kalabiliyor-muş..Yaşayarak insan..öğreniyor..Yetişemiyorum şimdi birçok şeye, yetişemediğim bu hayata geç kalıyorum. Hakikatten ne zaman böyle hisseder insan? Heyecanla yürüdüğüm o yolların sonu yokken bir sona geldiğimi hissediyorum şimdilerde..Kendimi bunca vakit bir şeylerin güzel olacağına,…

Duvarlardaki çıkıntılı izler gibiyim geçmişi anımsatan.Bazen gecenin hüznüne sığınılan..Acıya ve gözyaşlarına şahit bir duvar köşesiyim..Acının ve gözyaşının ta kendisiyim bazı geceler..Sığınabileceğim bir tek duvarlarım var benim,Korktuğum vakitler güvende hissedebileceğim,ağladığımda bana destek olabilen, mutluluğumu sakındığım duvarlarım..Hüznüme sığınak olan duvarlarımŞimdilerde tek tek yıkıldığını hissediyorum,Anladım ki bana verilen tuğlalarla duvar inşa etmişim kendime,…

Kabul ediyorum.. hatalarım oldu, yanlışlarım oldu, pişmanlıklarım ve keşkelerim..yenilgilerimde oldu, galibiyetlerimde.. ama şimdi geriye dönüp baktığımda hiçbirinden eser kalmadığını görüyorum. Bu hayatın bize sunmuş olduğu kaçıncı evre emin değilim…emin olduğum şeylerin sayısı da gün geçtikçe azalıyor, şimdi bu satırları yazarken bile ellerim kararsızlıkla dolaşıyor harflerin üzerinde. Bir cümle bitiyor diğerine…

Aslına bakarsanız yazacak pek bir şeyim yok şu sıralar. İkilemeler arasında gidip geliyor düşüncelerim, bir şeyi yapmak ile yapmamak arasında çok ince olan o ipi duymuşsunuzdur. O ipi fazlasıyla sarsak adımlarla geçiyorum.. soruların birçoğu kendime bu sefer, istiyor muyum yoksa istemiyor mu? yapmak yapmamaktan daha mı iyi? bahaneler ardına sığınarak…