Muamma.

Ben serin sularda yüzüyorum,üşüyerek, ama korkmayarak,tenime dolan sessizlikle dost olmuşum,karanlıkta bile parlayan yosunlara sarılarak. Sense kıyılarda koşuyorsun,ayaklarının altından köpükler kaçıyor,gülüşlerin havada uçuşuyor,hiçbir yere kök salmadan, hiçbir şeye dokunmadan. Ben derinlerin şarkısını duydum,gözlerimi kapayıp, kalbimle dinledim,acı, umut, yalnızlık ve sevinç…hepsi, suyun altında aynı anda nefes aldı benimle. Sense rüzgarı yakalıyorsun,hafifliğinle, hızınla,ve…

Unutmak ne büyük nimetmiş meğerLakin nisyan her gönle nasip olmaz imişBen, hâfızasıyle mağrur bir serâpınÂvâzına tutulmuş bir mücrim gibi beklemekteyim. Mâziyle meşgul aklım,Bir mürûr-i hayâlinle tenâsül ediyor gecelereVe her gece, içimde bir hicrân-ı devrânGönlümde bin pare inkisâr… Sen bilmezsin,Ben kelimeleri kalbime giydiririmSükûtla seyrederim zeval bulmuş âlemimiZîrâ her hatıran, bir nefhâ-yı…

Büyümüş çocuklardık biz Portuga. Öğrenmeye hayattan başlamıştık. Oyunlar yerine gerçeklerle vakit geçirmiş, düştüğümüz vakit ağlamak yerine kalkmaya çalışmıştık. Ellerimiz çamurdan değil de pislikleri toparlamaktan kirlenmişti. İlk yaşlarımızı ilgi için değil acıdan akıtmıştık. Gezip, tozup, dağıtacağımız yaşta oturmuş dünyanın tüm yükünü sırtlamıştık. Dimdik yürümemiz gereken yerden kamburumuzla geçmiştik. Bileklerimizi kanatmış, boğazımıza…

Bilmem seni nerede bulacağım.Belki bir rüzgarın esintisinde,Belki bir çocuğun gözlerinde,Belki de hiç var olmamış bir masalın içinde…Ama işte sana yazıyorum,İçim kan ağlarken, yüreğim dağlanırken,Bir ses, bir dokunuş ararken bu sessizliğin içinde.Gözyaşı deryasında boğulup durur yüreğim,Sanrıların içinde yönümü bulmaktan acizim.Ne bir limanım var dinlenecek,Ne de bir kurtaranım var beni bu dertten…

Prangalar eskittim hayallerime giden yolda,Sizinki yasaysa benimkide isyan!Çünkü ben gördüm zincirlerin pasını.Ve duydum, kör kuyularda yankılanan ahüzarları. Ben sabahı beklemedim, geceyi dürttüm,Karanlıkla dost oldum, yıldızları sürdüm.Bir lokma ekmeğe satmadım düşlerimi,Terle suladım, gözyaşıyla büyüttüm. Kiminize göre suç, kiminize delilik belkiAma ben, yüreğimin hizasında yürüdüm.Kurşun gibi değil, kelime gibi ağırdımBir mısrada vatan…

Bilin ki bu satırları kaleme alan kişi, merdivenin en alt basamağında, artık pas tutmuş bir vicdanla, soğumuş duvarlara yaslanmadan yazmaktadır. Bu mektup ne bir şikâyet dilekçesidir, ne de merhamet niyazı. Bu bir aynadır. Yüzünüze tutmasanız da, yansıması teninize düşecektir.Her sabahınız kahkahalarla mı açılıyor, bilmiyorum. Ama bizim sabahlarımızda kahkaha değil, “susma”…