Muamma.

Bulutlar üstümde ağlarken yollarım çoktan çamurluydu. Bir virgül koydum hayatımın yirmili yaşlarına. Oysa zaman mefhumunu çoktan yitirmiş bir derviştim ben. Alıp veremediğim bir şeyler vardı akrep ve yelkovanla,altın renginde, sinir bozan o saatin sarkacıyla. Kıskanırdım belki, hayallerdim kendimi;ben sallanırdım sarkacın yerine, o izlerdi beni uzaktan. Nefes alarak öldüm ben, benim…

“Le vent murmure des dieux oubliés,Dans l’ombre froide où la vie s’efface.” Şimdi, anlatmak istediklerim dilimde bir kar tanesi.Sözlerimden soğuk ve keskin notalar beliriyor.Oysa ben, ufak bir çocuktum daha, yatağımın başında.Günler geçiyor, durmak bilmeden büyüyorum.“Zaman,” diyorum, “Keşke dursa, öylesine kalsam…” Anlatmak istediklerim, duygularımdan ibaret bir sarkaçlı saat.On ikiye geldi mi,…

Saatler zamanı göstermeye mahkumduZamanın huzursuzca takip edildiği dünyadaYelkovandan daha uzağa bakıyordu insanOysa Bakışlar mazlum, yetim ve sahiplenilesi olmalıydıArtık herkes renksiz bir surataVe akabindeBoş bir bakışa mankenlik yapıyorÇünkü öğretilen korku ve azaptan başka bir şey değilZalimin masum kaldığı bir ihanet bu!Masumun çocuksallaştığı zalimlerin dilinde bir fıkraŞimdi ben kime hesap sormalıyım diyor…

Öyle anların içinde bulunuruz ki bazen, saatlerce bir noktayı izler dururuz. Belki bir tavanı seyrederken belki de otobüs durağında kuru yapraklı ağaçlara bakarken..hayat işte tam olarak bazen böyle.. içinde olduğum bu durum, hissettiğim bu şeyin adı tam olarak nedir? bilemiyorum…bu zamana kadar yaşadığım her şey bir öncekine hiç benzemiyor, ve…